Hej, hej! Dzisiaj przychodzę z książką od Domu Wydawniczego Rebis, zapraszam dalej!
Macie takie serie, cykle, które kolekcjonujecie i czytacie pasjami? Ja uwielbiam właśnie ten od Domu Wydawniczego Rebis "Wehikuł czasu", bo dzięki niemu zaczęłam poznawać klasykę sci-fi i totalnie w niej przepadłam. Są to tak aktualne książki, tak niesamowicie napisane i przez tyle lat niestarzejące się, że tylko podziwiać każdą kolejną. W tym miejscu też chciałabym powiedzieć, że całkiem niedawno odkryłam, że w Audiotece kilku z nich można przesłuchać audibooki, a konkretnie mowa o Odysei kosmicznej. Ale dziś o "Dniu tryfidów"!
John Wydham tworzył w latach, kiedy mnie jeszcze na świecie nie było i tak naprawdę, gdyby nie Rebis, to pewnie nadal bym o nim nie usłyszała, a tak mogłam poznać twórczość, swoją drogą także zekranizowaną. Widziałam też, że w planie są kolejne dwie książki, które dołączą do Wehikułu Czasu pod koniec roku.
I jak wiadomo, lubię pozachwycać się okładkami, zwłaszcza z tak genialnymi grafikami sugerującymi o razu, co możemy napotkać w treści. A propos treści właśnie, to jest to wizja świata, w którym ludzie ślepną. Tylko nieliczni mają to szczęście w nieszczęściu, że wzroku nie tracą. Ta swego rodzaju epidemia doprowadza wiele osób na skraj i popełniają samobójstwa. Natomiast główny bohater leży w szpitalu z zabandażowanymi oczami i dopiero gdy personel się ulatnia postanawia sprawdzić o co chodzi. Jest on jedną z nielicznych osób, które nie straciły wzroku...
Bill, główny bohater, musi zmierzyć się z prześladowaniem, a wręcz polowaniem na osoby, które widzą. I oczywiście, okładka ma wiele wspólnego z treścią, nie jest tylko grafiką, a wizją tego, co właśnie wokół ludzi w tym okrutnym świecie się czai. Mięsożerne rośliny, potwory, które zjadają co popadnie i jak popadnie. Czy to koniec świata?
Jest to świetne sci-fi, od którego nie mogłam się oderwać, aczkolwiek za krótkie. Jak mnie bolą te opowieści w cyklu Wehikuł Czasu właśnie ze względu na objętość! Z jednej strony to zaleta, bo pozostawione jest dla wyobraźni pole do popisu, ale z drugiej, to mogłoby być konkretne tomiszcze, stworzony świat, może nawet kilka tomów. Ogromna szkoda.
Ale pomijając właśnie pokazywanie nam wręcz zagłady ludzkości, to jednak można między wierszami wyczytać przesłanie, ważne stwierdzenia i tematy. Prześladowanie innych? A jakże i to dlaczego? Bo wydają się bardziej uprzywilejowani, inni, więc dlaczego mają mieć w życiu łatwiej?
Liczyłam na potwory, na lejącą się krew i brutalność i mimo, że nie do końca otrzymałam właśnie to, to jednak czytało mi się bardzo dobrze i bardzo szybko. Ciekawe, czy gdyby autor żył nadal, to czy coś by zmienił w tej opowieści, czy by ją bardziej rozwinął?
Recenzja powstała we współpracy z Domem Wydawniczym Rebis.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz